Bir seferinde Siirt Tillo'dayız. Orada büyük bir medrese vardı. İki hoca orada görev yapıyordu. O vakit bu iki hoca hacca gideceklerdi. Gavs-ı Bilvânisi hazretleri de rahatsızlanmış ve hastahaneye gelmiş bulunuyordu:
- Gidelim, mübareğin duasını alalım da öyle gidelim, diye düşünmüşler.
Bu hocalardan biri Gavs-ı Bilvânisi Hazreteleri'ne,
- Kurban, dedi. Biz bu nefis belasından nasıl kurtulacağız, bir türlü kurtulamıyoruz, dedi.
Bu hocaların 250 kadar da talebeleri vardı. Beş vakit namazı cemaatle kılıyorlardı. Dünya işleri de ahiret işleri de bizim gibi değildi. Fitne fücura karışmamışlar, sürekli ilimle meşgul oluyorlardı. Bu hocalar da nefis belasından şikâyet ediyorlarsa gerisini siz düşünün.
Gavs-ı Bilvânisi hazretleri onlara şöyle buyurdu:
- Ben de sizin gibiydim; medresede talebelerim vardı, beş vakit namazı cemaatle kılıyorduk. Hatta bir vakit namazı bile kazâya bırakmadım. Sadece bir defa kendi başıma namaz kıldım. O zaman talebelerle yaylaya çıkmıştık. Öğrenciler oyuna daldılar. Yanımdan uzaklaştılar. Baktım ki ikindi namazı gecikecek; namazı tek başıma kıldım. Ben ömrümde bir tek o zaman cemaatsiz kıldım. İlmimiz de vardı. Bir de üzerimizde “seyyidlik” sıfatı bulunuyordu. Diğer yandan gece namazları da dahil bütün sünnet namazlarını ihmal etmiyor, kılıyordum. Ancak bunlar bana Şah-ı Hazne'den aldığım ilmi ve muhabbeti vermedi. Şah-ı Hazne'nin yanına gidip onun elini tuttuğum zaman, kendimi yeni müslüman olmuş gibi hissettim. Hani bir gayri müslim, yeni müslüman olunca onda nasıl değişiklik olursa; Şah-ı Hazne'yi görünce bizde de aynen o değişiklik meydana geldi.